Asistimos ao festival WOS Inc, o festival de cultura alternativa e vangardista que se organiza a produtora Work On Sunday dende fai 4 anos en Compostela. Chegamos a ver máis de 20 espectáculos, quedáronnos algúns ocos, e comentámosvos a nosa experiencia en 5 días de cultura alternativa e moita, moita música.
Polémica en Cannes pola negativa de Netflix a proxectala en cines, mirada como unha película vegana… Moito ruído fóra do cinematográfico e pouco análise de qué vai e qué contén o novo filme de Bong Joon-ho. Aquí, intentamos facer o contrario.
Cando en 1997 Trey Parker e Matt Stone comezaron a producir South Park, parecía imposible imaxinar o impacto cultural que acabaría gañando co paso do tempo. 20 anos de repercusión en televisión, e incluso en cine, fixeron xurdir varios videoxogos, a maioría de calidade irregular. Ata a chegada deste O Pau Da Verdade (The Stick Of Truth) en 2014, editado por Ubisoft e desenvolvido por Obsidian, e con Chris Brion, Zane Lyon e o propio Trey Parker como directores do proxecto.
Lembro fai uns anos toda a polémica cando, a través dun filme violentísimo, empezou a facerse famoso en occidente un tolo e stakhanovista director nipón. A película era Ichi The Killer (Koroshiya 1, 2001) e o director, Takashi Miike. Un pouco, o mesmo que ocorría co manga do que adaptaba esta peculiar cinta de yakuzas, escrito e debuxado por Hideo Yamamoto.
Analizamos o tremendo impacto cultural que A Cousa, ou Quén Anda Aí? por coller o título do relato orixinal, tivo na imaxinería popular, vestíndose con todo tipo de produccións culturais en tódolos campos, e volvéndose así unha historia que quedará marcada como esencial para comprender a nosa contemporaneidade. Unha historia que, probablemente se non fose por aquela adaptación de 1951 que quedaría na retina de Carpenter entre tantos outros, acabaría como unha de tantos outros relatos de ciencia ficción pulp dos 30.
Kickboxer é unha saga que evita botar a vista atrás, e tampouco da pé a facelo, matando aos protagonistas anteriores e sacándose da manga novas personaxes que seguirán máis ou menos co legado do anterior, viaxando polo mundo e mostrándonos como o Kickboxing está controlado en todas partes por mafias ás que os nosos protagonistas irán enfrontándose.
Unha historia pequeniña, moi sinxela e moi honesta, que non fai outra cousa que guiarnos por ese camiño xa percorrido de neno que atopa un paxaro ferido, cúrao, e descobre nel a amizade. Todo, cunha banda sonora tristona e unha narrativa sen diálogos que pretende coller forza pola mestura de dita música cun apartado visual de aire pixel art, con resonancia a xogos de rol antigos e un certo aire de anime.
Rendimos homenaxe a George A. Romero recopilando algunhas das referencias pop máis interesantes á súa saga dos mortos vivintes. Porque él foise, pero os seus zombies camiñarán sobre a Terra para sempre.
Vemos neste Colosal cómo Nacho Vigalondo retoma a teima que xa viña dende Extraterrestre (2011) de coller argumentos de cine de xénero, mesturalo con historias humanas e de proximidade e sacar un cóctel novedoso de elo. Novedoso, pero tamén arriscado na proposta, tanto de cara ao espectador obxectivo por unha parte como pola outra. Nesa corda na que él se sinte cómodo e que lle da, canto menos, unha gran dose de interese ao seu cinema.
En xullo de 1947 algo caía en Roswell, Novo México. Non se sabía a data exacta, e só se sabía que un granxeiro dixera ver restos estranos na súa finca. Dende entón, cinema, documentais, conspiranoia, unha suposta filmación da autopsia a un alien… o caso Roswell deu inicio á ufoloxía moderna e á obsesión cos marcianos da segunda metade do século XX. E o máis importante para nós aquí, e que usamos para festexar os 70 anos do caso Roswell, de aí derívanse todas estas cancións marabillosas.