Según deu comezo Out Of Love, eu xa pensei que ía estar ante outra cinta que ía competir con Un Sol Interior e Jeune Femme. Parecía que ía ser outra cinta de muller obsesionada coa procura do amor e involucrándose en situacións patéticas por mor desto. Pero non. O filme da neerlandesa Paloma Aguilera Valdebenito transpórtanos a unha historia de relación tóxica brutal, procurando non xulgar por moito que, instintivamente, nos poñamos na pel da protagonista.
A historia ten o seu punto forte no guión, perfectamente elaborado e tan certeiro que a mín dábame medo, na sala, verme identificado (que non empatizado) coa personaxe de Daniil Vorobyov. E isto fala moi ben do film ao tempo que moi mal de mín, e recoñézoo. Todos esos momentos nos cales o amor nunha parella acaba facendo dano, tanto a un lado coma ao outro, vanse vendo aquí. Personaxes contradictorios, cheos de medos e frustracións que se van convertindo en comportamentos cada vez máis problemáticos nunha espiral que dende fóra vemos que non pode acabar ben. E que vemos que os protagonistas tamén o entenden por moito que se aten a esa relación. Todo sen tirar do maniqueísmo habitual nestos filmes e facendo ver que os monstros tamén son humanos.
Para isto, Out Of Love conta cun par de actores que están tremendos. Naomi Velissariou e Daniil Vorobyov, de orixes belga e ruso respectivamente (aínda que no filme a personaxe dela sexa grega), representan unha parella de expatriados nos Países Baixos que ademáis cadran á perfección nese aire de multiculturalidade que soe darse nestas situacións. Aguantan, ademáis, coa dificultade engadida da narrativa de Valdebenito, moi achegada a eles, facendo un traballo de cámara que está constantemente ao seu carón e que, a través de moito movemento da unha sensación de liberdade e desa vida sen unha estabilidade que viven. É destacable, ademáis, cómo filmando básicamente dentro do espazo da vivenda, logra escapar da sensación de encerro para xerar un aire de liberdade onde o que nos importa é a intimidade entre as personaxes.
Destaca, tamén, cómo precisamente nese marco de relación tóxica que destroza a ambas partes (aínda que el sexa un animal que agrede en máis dunha ocasión e que aquí non imos exculpar) a película acaba centrándose nesta relación, deixando os aspectos circundantes das vidas deles en flashes momentáneos, facendo así que esa espiral de amor enfermizo nos envolva e non nos deixe saír. E nembargantes, como temos esos flashes, imos vendo o suficiente das súas vidas para non resultar monótona nin falsa.
Así, a honestidade e a potencia do guión fan que o filme, con todo o duro que é, se faga grande dende sinxelez e a pesar de tratar un tema non precisamente novidoso. Un bó descubrimento co cal mirarnos no espello e reflexionar sobre grandes erros que temos cometido.
Luis E. Froiz
Cineasta, músico, programador, ás veces escritor... sempre me dixeron que quen moito abarca pouco apreta. Pero esquencíanse da diversión de adicarme a todo o que me apaixoa.
Redes sociais:
