Saltar ao contido
Mola!Mola!
Mola!
O webzine de subcultura en galego
  • Novas
  • Cinema
    • Todo Cinema
    • Acción
    • Animación
    • Anime
    • Artes Marciais
    • Aventuras
    • Ciencia Ficción
    • Comedia
    • Drama
    • Experimental
    • Gore
    • Histórico
    • Kaiju Eiga
    • Musical
    • Quinqui
    • Terror
  • Series
    • Todo Series
    • Animación
    • Sitcom
    • Terror
    • Webserie
  • Cómic
    • Todo Cómic
    • Ciencia Ficción
    • Manga
    • Terror
  • Literatura
    • Todo Literatura
    • Novela
    • Ciencia Ficción
  • Música
    • Todo Música
    • Ambiental
    • Experimental
    • Clásica
    • Electrónica
    • Chiptunes
    • Noise
    • Psicodelia
    • Progresivo
    • Punk
    • Stoner
    • Heavy Metal
    • Thrash Metal
    • Black Metal
    • Death Metal
    • Zheul
  • Videoxogos
    • Todo Videoxogos
    • Aventura Gráfica
    • Beat’Em Up
    • Puzzle
    • Shooter lateral
    • Survival Horror
    • Visual Novel
  • Xogos
    • Mesa
  • Eventos e Concertos
    • Crónica
  • Colabora!
FacebookTwitterInstagram
 
  • Novas
  • Cinema
    • Todo Cinema
    • Acción
    • Animación
    • Anime
    • Artes Marciais
    • Aventuras
    • Ciencia Ficción
    • Comedia
    • Drama
    • Experimental
    • Gore
    • Histórico
    • Kaiju Eiga
    • Musical
    • Quinqui
    • Terror
  • Series
    • Todo Series
    • Animación
    • Sitcom
    • Terror
    • Webserie
  • Cómic
    • Todo Cómic
    • Ciencia Ficción
    • Manga
    • Terror
  • Literatura
    • Todo Literatura
    • Novela
    • Ciencia Ficción
  • Música
    • Todo Música
    • Ambiental
    • Experimental
    • Clásica
    • Electrónica
    • Chiptunes
    • Noise
    • Psicodelia
    • Progresivo
    • Punk
    • Stoner
    • Heavy Metal
    • Thrash Metal
    • Black Metal
    • Death Metal
    • Zheul
  • Videoxogos
    • Todo Videoxogos
    • Aventura Gráfica
    • Beat’Em Up
    • Puzzle
    • Shooter lateral
    • Survival Horror
    • Visual Novel
  • Xogos
    • Mesa
  • Eventos e Concertos
    • Crónica
  • Colabora!

A Campá do Inferno: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia

Falar d’A Campá do Inferno é falar da morte de Claudio Guerín e da igrexa de Noia, e viceversa. Dun xeito tétrico e cA-Campá-do-Inferno---Posterase místico o filme, o entorno da igrexa e o director fundíanse aquel fatídico 16 de febreiro de 1973 cando el caía dende a zona do campanario no derradeiro día de rodaxe deste filme con título profético. Así, se coñecemos a historia, hoxe en día é imposible percorrer esa praza da igrexa no centro de Noia sen mirar ao chan procurando a losa coa cruz que marca a caída de Guerín do mesmo xeito que é imposible ver o filme sen pensar, nos planos da igrexa, en como caeu dende aquelas torres. Como toda a historia está xa neste outro post, eu veño falar do filme, pero indico esto porque precisamente cantas máis veces o vexo máis teño a sensación de que ese malditismo da cinta non deixa de atosigar e de remarcarse por ese instante totalmente extracinematográfico. E de feito, que falemos hoxe aquí do filme non deixa de ser consecuencia directa da traxedia e do feito destas localizacións na Galiza.

Toda esa sensación vén dada, primeiro, pola sobria escuridade gótica coa que o sevillano dotou ás imaxes. Collendo a ambientación galega, aproveitando o ton do granito mollado e dos montes da costa en inverno e sabendo manexar ese ritmo pausado, o filme logra ter unha personalidade propia e un aire entre fúnebre e onírico que enlaza directamente coa mente do protagonista, interpretado por un espectacular Renaud Verley. Así, introducímonos no profundo dese xénero que se deu en chamar fantaterror e que tanto e tan ben explotaríamos no sur da Europa. O feito de que o filme veña rematado de filmar e montar por Juan Antonio Bardem, amigo de Guerín, non quita para que no mesmo vexamos moita da firma do director orixinal e que quede claro a intención narrativa deste.

Con esta ambientación e este aire que a localización galega logra darlle, cóntasenos a historia de Juan, un home que sae dun psiquiátrico para voltar á súa vila natal, onde viven a súa tía e as súas primas administrando o diñeiro que a nai de Juan lle deixaba a el como herdeiro, pero do que non pode dispor ao estar incapacitado mentalmente. Así, veremos a Juan retomando enfermizas relacións coa xente da vila, gastándolle bromas pesadas e liándose coas súas primas. Parece que con todo o mundo hai algo suxo e estrano a excepción dun vagabundo e a súa filla muda, á que incluso salva dunha violación en grupo por parte duns cazadores. De tódolos xeitos, a falta de información, a perspectiva case sempre pechada á visión presente de Juan e unha estrutura un tanto caótica fan que esa pequena historia quede como parte case secundaria, primando realmente o ambiente xa comentado e a tensión narrativa que Guerín lle da a tódalas secuencias. Esa historia queda chea de puntas e de detalles que a fan crúa e pouco estilizada, pero nembargantes moito máis persoal e interesante.

A-Campá-do-Inferno---Primas

A posta en escena e o uso da cámara que fai Guerín é espectacular. Momentos como o plano secuencia no que imos coa visión subxectiva da personaxe para que finalmente el saia desta visión, que se recollan tiros de cámara dende lugares imposibles para captar a nosa atención como o que hai dende debaixo dunha cama ou o propio uso das luces na parte final do film axudan narrativamente, pero tamén de xeito abrumador á intención ambiental. O seu traballo é un deses que deixa esa sensación de dúbida sobre qué podería ter feito despois que nos queda cando vemos obras de artistas cuxa vida se truncou antes de tempo. Destaca, ademáis, o emprego do sangue e das bromas de Juan como elementos que van axudando no enfermizo de todo o que nos rodea. A esos momentos de incesto ou de ataque a unha menor que falabamos, podemos sumar ideas brutais como o amosar o funcionamento dun matadoiro naquel lonxano ano 73. Un funcionamento non moi alonxado do que xa Franju nos fixera ver n’A Sangue das Bestas (Le Sang des Bêtes, Georges Franju, 1949), adiantándose en moito ao activismo vegano actual por redes sociais e emparentándose con esa outra obra seminal que era A Semana do Asasino (La Semana del Asesino, Eloy de la Iglesia, 1972), un ano anterior a esta A Campá do Inferno.

A historia, con todo e con esa imaxinación miña que fai que o psiquiátrico sexa o que había na localidade lucense de Castro de Riberas de Lea polas horribles historias que sabemos daquel lugar -máis información aquí ou aquí-, a vila sexa a propia de Noia simplemente porque a igrexa é o único punto que souben localizar fielmente (segundo datos, tamén se rodou en Betanzos, Coruña e Padrón) e ademáis todo estea axudado polo propio feito de empregar nomes galegos como o do doutor Cunqueiro, pouco ten que ver coa localización e nin sequera pretende dar unha forza especial ao feito de estar feita en Galiza. Podería ambientarse en calquera punto costeiro do mundo occidental (maioritariamente na costa atlántica europea) e incluso, pola temática, non fai máis que recoller moito do gótico inglés e poñelo simplemente entre granito, hórreos e rías. Vale, e aproveitar o mal tempo galego. Pero tampouco imos deixar de lado a obvia intencionalidade universalista do filme, cun director sevillano, un guionista madrileño, un actor principal francés e unha dobre versión orixinal en español e en inglés. Algo que non deixa de ir en correlación con esa pertenza ao fantaterror máis puro. Así que toca collela como válida e dicir que si, que a historia é galega, porque podería suceder aquí e porque non podemos obviar, na obra final, o propio uso da localización.

A-Campá-do-Inferno---violacion

Se hai algo que falla no filme, de tódolos xeitos, é o irregular do ritmo. Por obvio que sexa, cómpre dicir que o finamento de Guerín é moi culpable disto, pero tamén a falta de lóxica esquemática no guión, que da voltas e ten máis pretensións das precisas para o contado. A aparición do vagamundo ao comezo, por exemplo, parece dotarlle dun aura sobrenatural que despois abandona, deixando as súas verbas resoando nun final espectacular pero nada máis. Tampouco a relación coa veciña acaba de callar ben, e aínda que todo o que sucede parece explicar, ter un sentido e dar interese polas personaxes, ao mesmo tempo da a impresión de suceder de xeito forzado e carecer de importancia, dando a impresión de querer abarcar moito innecesariamente. Deste xeito, o ritmo xeral resíntese pero, como comentabamos antes, gaña en personalidade a través da negación dun refinamento formal ao tempo que nos guía dun xeito moito máis crú ata esa forma estrana de ver o mundo que ten Juan, do que nunca saberemos ata onde é verdade que esté tolo ou non. Porque o que importa é o feito da escuridade que tódalas personaxes levan dentro.

Queda esa dúbida, que teremos sempre: Como sería o filme de telo rematado Guerín, e sobre todo qué tería sido da súa carreira, porque aquí prometía moitísimo. Do mesmo xeito, tamén queda este aura de malditismo dunha das obras máis persoais do fantaterror dos anos 70 e que ten por protagonista ambiental a nosa terra, sendo aproveitada dun xeito maxistral.

Luis E. Froiz

Luis E. Froiz

Cineasta, músico, programador, ás veces escritor... sempre me dixeron que quen moito abarca pouco apreta. Pero esquencíanse da diversión de adicarme a todo o que me apaixoa.

Outros artigos

Redes sociais:
TwitterFacebookYouTube

Categoría: Cinema, Cinema de terrorPor Luis E. Froiz15 Febreiro, 2018
Compartilla!
Share with FacebookShare with Twitter

Navegación entre entradas

AnteriorEntrada anterior:Unha cruz vermella no chan: Cabodano da morte de Claudio Guerín en NoiaSeguinteEntrada seguinte:Lovers in a Dangerous Spacetime: navega polo espazo cos colegas

Quizáis che interese

US-Jordan Peele-Ancho
Nós (Us, Jordan Peele, 2019): Mirada especular á dimensión descoñecida
31 Marzo, 2019
Trinta Lumes-Ancho
Trinta Lumes (Diana Toucedo, 2017): O marabilloso entre a vida e a morte no Courel
12 Marzo, 2019
8Mulleres da subcultura galega a ter en conta
7 Marzo, 2019
Roma Alfonso Cuarón Ancho
Roma (Alfonso Cuarón, 2018): a pausa técnica como narración da lembranza
25 Febreiro, 2019
Ossorio-Mortos sen Ollos-Ancho
A tetraloxía dos Mortos sen Ollos de Amando de Ossorio. A medio camiño entre o zombie, o gótico e a Santa Compaña
4 Febreiro, 2019
Lanthimos - A Favorita - Ancho
A Favorita (The Favourite, Yorgos Lanthimos, 2018): Lanthimos íspese de si mesmo e ponse roupa de época
31 Xaneiro, 2019

Deixa unha resposta Cancelar a resposta

A túa dirección de correo electrónico non será publicada. Os campos obrigatorios están marcados *

limpar formularioComentarios da entrada

*/
Etiquetas
1990 2011 2014 2015 2016 2017 2018 Alemaña Animación Anime análise Arxentina Cinema cinema galego Cineuropa Cineuropa 2017 Cineuropa 2018 Comparativa Compostela Crítica EUA Feminismo Festival Francia Galicia Galiza Gore H.P. Lovecraft Humor Italia Lista Netflix Nintendo Pixel art PS4 Retrogaming Rusia Steam Subcultura Surrealismo Terror Vigo Xapón Xbox Youtube
Arquivo
  • ►2019
    • ►Marzo
      • Nós (Us, Jordan Peele, 2019): Mirada especular á dimensión descoñecida
      • Saucer-Like: Un videoxogo vigués dende o profundo do bosque
      • Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas, o Zelda de marca branca
      • Trinta Lumes (Diana Toucedo, 2017): O marabilloso entre a vida e a morte no Courel
      • 8Mulleres da subcultura galega a ter en conta
    • ►Febreiro
      • Roma (Alfonso Cuarón, 2018): a pausa técnica como narración da lembranza
      • Four Last Things: Cando as aventuras gráficas miran ao renacentismo
      • Do Not Feed The Monkeys, ou si?
      • Xogos en parella: Un San Valentín de vicio
      • Día Darwin 2019: Como se representa a evolución nos videoxogos?
      • Sonic Boom: Shattered Crystal, um jogo felizmente medíocre
      • A tetraloxía dos Mortos sen Ollos de Amando de Ossorio. A medio camiño entre o zombie, o gótico e a Santa Compaña
    • ►Xaneiro
      • A Favorita (The Favourite, Yorgos Lanthimos, 2018): Lanthimos íspese de si mesmo e ponse roupa de época
      • Zwift, xogando dende a bicicleta
      • The Preposterous Awesomeness of Everything: O absurda e molona que é a existencia... en forma de aventura gráfica
      • O Que Esconde Silver Lake (David Robert Mitchell, 2018): No canto de agochar, amosa moita subcultura
      • Brutal Blues: BB. Grind, jazz e dous noruegueses amantes do ruído
  • ►2018
    • ►Decembro
      • Ghost Dance: Dentro da mente de David Lynch a través dun videoxogo
      • Papers, Please: A sorprendente diversión de ser un axente de fronteiras
      • Suspiria (Luca Guadagnino, 2018): Dioivo de sangue para a primeira nai
      • Kidding: A serie que nos fai pensar na felicidade da traxedia
      • Crónicas de Cineuropa: Terceira semana
    • ►Novembro
      • Silvio e os Outros (Loro, Paolo Sorrentino, 2018): Silvio, Toni e Paolo
      • Kursk: Angustia submarina (e premio a Morris)
      • Oiktos (Babis Makridis, 2018): Comezamos a falar dunha vez da Onda Rara Grega?
      • O nazi era o seu cavalo: 'Waldheims Walzer' (Ruth Beckermann, 2018)
      • Fútbol Infinito (Fotbal Infinit, Corneliu Porumboiu, 2018): Deconstruíndo o fútbol e a un señor cunha idea moi fixa
      • Coincoin Contra Os Extraterrestres (Coincoin et les z'Inhumains, Bruno Dumont, 2018): Calais, aliens e posthumor
      • Hamada (Eloy Domínguez Serén, 2018): A consecuente importancia do Sáhara
      • Crónicas de Cineuropa: Segunda semana
      • Os Informes sobre Sarah e Saleem (The Reports on Sarah and Saleem, Muayad Alayan, 2018): A Sorpresa de Cineuropa
      • Atardecer (Napszállta, László Nemes, 2018): Narrativa de calugas e Art Nouveau en Budapest
      • A Carga (Teret, Ognjen Glavonić, 2018): A carga é dramática, persoal e universal
      • Doubles Vies (Olivier Assayas, 2018): Dobre de luces do prototipo francés
      • Trote (Xacio Baño, 2018): Á présa, pero paseniño
      • Crónicas de Cineuropa: Primeira Semana
      • O Desafío do Sil (Domingo Díaz Docampo, 2018): Desafío para o río, mais non tanto para os que o construíron
      • Nazidanie (Aleksandr Sheyn, Boris Yukhananov, 2017): De Zidane, Materazzi e o pensamento máxico
      • High Life (Claire Denis, 2018): No espazo ninguén pode escoitar a túa pretenciosidade
      • O Estudo da obra de Hegel como antiterápia: SPK Komplex (Gerd Kroske, 2018)
      • A RFG musicando O Gabinete do Dr. Caligari (Das Cabinet des Dr. Caligari, Robert Wiene, 1920): Concerto especial de Cineuropa
      • A Casa De Jack (The House That Jack Built, Lars von Trier, 2018): Demasiada pretensión para tan pouco cimento
      • Utoya, 22 de Xullo (Utøya 22. Juli, Erik Poppe, 2018): Un falso plano secuencia para un suceso demasiado real
      • Marlina, Asasina en Catro Actos (Marlina Si Pembunuh Dalam Empat Babak, Mouly Surya, 2017): Violación, vinganza e sororidade
      • Verán (Leto, Kirill Serebrennikov, 2018): Rockeiros de Leningrado
      • Historia de Amor (Zgodovina Ljubezni, Sonja Prosenc, 2018): Máis amor que historia
      • Ao Deserto (Al Desierto, Ulises Rosell, 2017): Patagonia, novo escenario para a ozploitation
      • Entre Dúas Augas (Entre Dos Aguas, Isaki Lacuesta, 2018): Análise tendo vista A Lenda do Tempo
      • Entre Dúas Augas (Entre Dos Aguas, Isaki Lacuesta, 2018): Análise sen saber ren de A Lenda do Tempo
      • A Noite de 12 Anos (La Noche de 12 Años, Álvaro Brechner, 2018): Tres homes e unha realidade horrible
      • Edición 1 do Galician Freaky Film Festival: Os días nos que Dinoseto non foi o máis estrano de Vigo
    • ►Outubro
      • Pokemon Go, despois do boom inicial
      • Climax: Unha festa máis na vida e obra de Gaspar Noé
      • Mutantes: Cando o subterráneo tamén vén a nós
      • Busca a Vida: A serie de culto que cambiou (ou non) as sitcoms americanas
    • ►Setembro
      • WOS 2018: Vangarda, Electrónica, Ambient e Compostela (2/2)
      • WOS 2018: Vangarda, Electrónica, Ambient e Compostela (1/2)
    • ►Agosto
      • Gamescom 2018: Unha viaxe ao centro do mundo gaming
      • (Des)encanto: Matt Groening, fantasía e unha esperanza
      • R.U.R.: A orixe teatral da palabra robot... e do medo a que nos quiten o traballo
      • Sonic Boom: Fire & Ice, a síndrome da segunda parte
      • Kanekas IX: Metal en Cangas baixo a lúa de sangue
    • ►Xullo
      • Azure Striker Gunvolt, um Mega Man de alta voltagem
      • O díptico Resolution/The Endless (Justin Benson, Aaron Moorhead, 2012/2017): crack, sectas e o insondable.
      • A Vía Láctea (La Voie Lactée, 1969): Cando Buñuel fixo seu o Camiño de Santiago
    • ►Xuño
      • A Estación Violenta: madurez incomprendida
      • Shellac + Decibelles (Playa Club, Acrunha 06/06/2018)
    • ►Maio
      • Dhogs: Un home coello, cinema independente e reflexións sobre a violencia
      • The Binding of Isaac Afterbirth+ recibe o seu pack de contido final
    • ►Abril
      • The Stanley Parable, a reflexión feita videoxogo
      • South Park: The Fractured But Whole, o TRPG máis tolo nunca feito
      • O futuro que está por chegar: a humanidade segundo Cordwainer Smith
    • ►Marzo
      • Que a terra che sexa leve, Stephen Hawking. Recopilamos as súas grandes aparicións en series e filmes
      • Rural horror storis: cutre, enxebre e macarra.
      • Mulleres bravas do anime para o 8 de marzo
      • 8 músicas pro 8 de marzo
      • Saga: A normalización da igualdade
      • A Morte e a Vida de Marsha P. Johnson: Activismo transxénero a pé de rúa
    • ►Febreiro
      • O Son Goku adolescente ianki con problemas, o Son Goku saltarín taiwanés e o Son Goku engominado koreano: As adaptacións cinematográficas de Dragon Ball
      • A batalla por As bolas do Dragón en galego
      • Unha cruz vermella no chan: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia
      • A Campá do Inferno: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia
      • Lovers in a Dangerous Spacetime: navega polo espazo cos colegas
      • Galegos Ilustres da Subcultura: Antonio Casal, d'O Home que se Quixo Matar á Torre dos 7 Corcovados
      • Loving Vincent: Cando o cinema é unha verdade a 12 óleos por segundo.
    • ►Xaneiro
      • Kalte Sonne: Ekumen. O frío sol lucense que ilumina o post-metal
      • Ficciónate: cinema galego, comunidade e unha mesa de té
      • Doki Doki Literature Club!: O xogo é gratuito. O psicólogo non
      • Slayaway Camp: Cando Jason Voorhees xogou ao Minecraft. En forma de puzzle.
      • Malcolm: A oda xuvenil á disfuncionalidade familiar
      • Por que Mass Effect: Andromeda é un xogo excelente?
  • ►2017
    • ►Decembro
      • Corazóns mortos, a curta.
      • O cinema freak galego toma Vigo: Visitamos a Edición 0 do Galician Freaky Film Festival
      • Star Wars: As Derradeiras Jedi. Aliens cuquis, boas batallas e serie B de alto presuposto
      • Kyloki, unha webserie sobre Loki e Kylo Ren
      • Brigsby Bear: Escenarios de cartón, secuestros e un filme que sacar adiante
      • O Sacrificio do Cervo Sagrado: A maldición da familia burguesa
      • Jeanette: Xoana de Arco, metal e a maxia do feísmo cinematográfico
      • Decisións e partidas: do xadrez aos videoxogos
    • ►Novembro
      • Dagon: Cando Lovecraft chegou a Combarro e Paco Rabal cantou a Rianxeira
      • Crónicas de Cineuropa: Lucky
      • Crónicas de Cineuropa 2017, Película Sorpresa: Wind River
      • Crónicas de Cineuropa 2017: O Estranho Caso de Ezequiel
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Adiós Entusiasmo
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Carnívora
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Caballo de Viento
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Entre A Onda E A Rocha
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Out Of Love
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Meu Amigo Dahmer (a 6 mans)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Un Sol Interior
      • Crónicas de Cineuropa 2017: O Equilibrio dos Opostos
      • Crónicas de Cineuropa 2017: El Otro Hermano (Israel Adrián Caetano, 2017)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Vigo 1972
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Tesnota
      • “Querido H.P. Lovecraft”: empréstasme unha pouca fantasía?
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Jeune Femme (Montparnasse Bienvenue)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Thelma (Joachim Trier, 2017)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Somos Plaga
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Paraíso Roubado
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Los Cuerpos Dóciles
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Concerto da Real Filharmonía de Galicia
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Á Annan Veg
    • ►Outubro
      • The Living and the Dead: fantasmagoría para o día de Santos
      • Gaza Surf Club: a esperanza entre o mar e a guerra
      • 8 teorias sobre o que nos vai traer a segunda tempada de Stranger Things
      • Filmin, aluméame: "Fou d'amour", de predica-lo amor e perde-la cabeza
      • Life is Strange: un xogo sobre como manipular o tempo (para salvar á muller que amas)
      • O Videoxogo de Franz Kafka: Unha metamorfose fallida
      • O Xogo de Stranger Things: Promoción a base de retrogaming de calidade
    • ►Setembro
      • Bullshot. Demostrando que os shooters molan máis en galego.
      • Os 5 días de vangarda que vivín no WOS Inc 2017
    • ►Agosto
      • Okja: Churrasco a medio asar
      • Dream Daddy, ou como facer un Dating Sim lovecraftiano
      • South Park: O Pau da Verdade. Épica, combates por turnos e Chimpokomon
      • Ichi The Killer: do manga ao cinema a través do sadomasoquismo
      • Quén Anda Aí? A Cousa. O enigma de outro mundo que infectou todo tipo de subcultura popular
      • Pandemic Legacy ou como crear experiencias de xogo significativas
    • ►Xullo
      • A saga canónica de Kickboxer: De Kurt Sloan a un tipo que leu no periódico a morte do seu irmán
      • A Bird Story: Tiña un paxariño moi bonito...
      • George A. Romero, D.E.P.
      • Colosal: Empoderamento, alcoholismo e a destrucción de Seúl
      • Música marciana. 9 temas de outro planeta.
      • Maniac: Joe Spinell e William Lustig contra Elijah Wood e Franck Khalfoun
    • ►Xuño
      • Mother Russia Bleeds: A Agulla e o Martelo
      • Déixame Saír: Con T de terror, té e terapia
      • Celebramos o 33º aniversario do Tetris coas mellores versións da súa famosa melodía.
      • Broforce: Testosterona, macarrismo e píxeles
    • ►Maio
      • 1976: O mellor ano da historia do cinema
      • Beauty and The Beast (Bill Condon, 2017)
      • Salad Fingers: Flash, cousas oxidadas e terror surrealista
      • Fomos ao Galicia Metalhead Fest. E esto é o que vimos.
      • IV Mostra de Cinema Escuro, Maldito e de Culto de Exhumed Movies
    • ►Abril
      • Fahrenheit 451: Lumes por San Xurxo
      • 9 Temas de Música Lovecraftiana
      • Thimbleweed Park: Quén matou a Laura Palmer en Maniac Mansion?
      • Crú: Francia caníbal (fai un soleil de carallo)
    • ►Marzo
      • Stalaggh/Gulaggh: Horror sónico, misantropía e psiquiátricos
      • Criando Ratas: os quinquis xa non son o que eran
      • Loom: Pixel art antes do pixel art
Contáctanos
  • E-mail:
    info@mola.gal

Atópanos en:

FacebookTwitterInstagram
Axúdanos!
Mola!
Mola! A subcultura en galego.
Editado en Compostela polo Colectivo Mola dende 2017.
ISSN 2603-8781
  • Contacto
  • Política de privacidade
  • Cookies
Menu footer
Usamos cookies para mellorar a túa experiencia de uso. Entendemos que, se segues a navegar, aceptas o seu uso.Aceptar Ler máis