Saltar ao contido
Mola!Mola!
Mola!
O webzine de subcultura en galego
  • Novas
  • Cinema
    • Todo Cinema
    • Acción
    • Animación
    • Anime
    • Artes Marciais
    • Aventuras
    • Ciencia Ficción
    • Comedia
    • Drama
    • Experimental
    • Gore
    • Histórico
    • Kaiju Eiga
    • Musical
    • Quinqui
    • Terror
  • Series
    • Todo Series
    • Animación
    • Sitcom
    • Terror
    • Webserie
  • Cómic
    • Todo Cómic
    • Ciencia Ficción
    • Manga
    • Terror
  • Literatura
    • Todo Literatura
    • Novela
    • Ciencia Ficción
  • Música
    • Todo Música
    • Ambiental
    • Experimental
    • Clásica
    • Electrónica
    • Chiptunes
    • Noise
    • Psicodelia
    • Progresivo
    • Punk
    • Stoner
    • Heavy Metal
    • Thrash Metal
    • Black Metal
    • Death Metal
    • Zheul
  • Videoxogos
    • Todo Videoxogos
    • Aventura Gráfica
    • Beat’Em Up
    • Puzzle
    • Shooter lateral
    • Survival Horror
    • Visual Novel
  • Xogos
    • Mesa
  • Eventos e Concertos
    • Crónica
  • Colabora!
FacebookTwitterInstagram
 
  • Novas
  • Cinema
    • Todo Cinema
    • Acción
    • Animación
    • Anime
    • Artes Marciais
    • Aventuras
    • Ciencia Ficción
    • Comedia
    • Drama
    • Experimental
    • Gore
    • Histórico
    • Kaiju Eiga
    • Musical
    • Quinqui
    • Terror
  • Series
    • Todo Series
    • Animación
    • Sitcom
    • Terror
    • Webserie
  • Cómic
    • Todo Cómic
    • Ciencia Ficción
    • Manga
    • Terror
  • Literatura
    • Todo Literatura
    • Novela
    • Ciencia Ficción
  • Música
    • Todo Música
    • Ambiental
    • Experimental
    • Clásica
    • Electrónica
    • Chiptunes
    • Noise
    • Psicodelia
    • Progresivo
    • Punk
    • Stoner
    • Heavy Metal
    • Thrash Metal
    • Black Metal
    • Death Metal
    • Zheul
  • Videoxogos
    • Todo Videoxogos
    • Aventura Gráfica
    • Beat’Em Up
    • Puzzle
    • Shooter lateral
    • Survival Horror
    • Visual Novel
  • Xogos
    • Mesa
  • Eventos e Concertos
    • Crónica
  • Colabora!

A Casa De Jack (The House That Jack Built, Lars von Trier, 2018): Demasiada pretensión para tan pouco cimento

Lars von Trier é un señor cunha carreira profesional coma director que abarca case 40 anos e que se extende por máis de 15 longametraxes. Un tempo no cal, pese á súa pretensión de amosarse coma un enfant terrible incombustible, coma un rebelde sen causa que fai cinema para molestar ao público, foi acomodándose nesa posición a través de polémicas máis ou menos lóxicas, sabedor de que xa hai parte do público que vai ás súas películas non a velas, senón a ofenderse polo mal gusto, aínda que o que dirixise fose un episodio de Padre Casares (Manuel A. Espiñeira, Jorge Coira, Carlos Sedes e Marta Piñeiro, 2008-2015). Neste ano, tenta sorprendernos con A Casa de Jack (The House That Jack Built, 2018), cunha calidade bastante desigual.

Cineuropa-A Casa de Jack (The House That Jack Built, Von Trier)-Poster

O guión comeza ben: Jack (Matt Dillon) é un asasino en serie que lembra as súas andanzas, os seus asasinatos máis escabrosos e vai relatándollos a un misterioso home ao que chama Verge (Bruno Ganz) en off. Cun mínimo de repensar sobre o que se nos ofrece, non tardamos en comprender que ese Verge será Virxilio, nunha homenaxe ao Inferno da Divina Comedia de Dante, elemento que ademáis confirma nun epílogo final ao que titula Katábase, o que é o descenso ao inferno na traxedia grega. Só con este par de detalles xa podemos ver que o nivel de pretenciosidade é elevado. Un nivel que non é que sexa malo, pero é que o feito de evidencialo dun xeito tan marcado fai que perda poder e gañe en puntos deso no que é experto von Trier: en chamar a atención sobre si mesmo. O dinamarqués incluso chega ao punto de soltar un par de discursos sobre as súas polémicas co machismo e co nazismo e incluso amosa fragmentos de obras súas como exemplos do arte provocador e o necesario da súa existencia. Recursos que, francamente, son difíciles de tomar en serio e ata dan máis lástima que gañas de apoialo sobre todo ao poñer en evidencia a súa intención de trollear molestando dun xeito tan inocente e xa traballado.

Partindo desa base, dese nivel de pretenciosidade e do feito de protagonizar a obra un asasino, por certo interpretado por Matt Dillon nese nivel cercano á perfección que poderiamos chamar nivel Matt Dillon -cecáis o actor con nome menos adecuado á súa capacidade actoral de todo EUA?-, von Trier non podía xogar outra baza que a de ter ao seu protagonista soltando discurso sobre o feito do asasinato dende unha óptica artística. Nada novo baixo o sol, tendo en conta que de entrada xa se me ocorre pensar en de Quincey escribindo sobre elo en 1827 pero tamén en obras máis recoñecidas na actualidade coma O Silenzo dos Años (The Silence of the Lambs, Thomas Harris, 1988, e adaptación a cinema por Jonathan Demme, 1991) se deixaba ver esa referencia entre alta cultura e asasinato. O problema é que, mentres que nestas outras obras si se chegaba a un certo nivel de perversión que causaba incomodidade, von Trier non acaba de xogar correctamente esa baza no xeito no cal amosa a violencia. Ollo, si hai momentos incómodos e ideas moi bestas, coma o dunha nai á que se fai dar de comer aos cadáveres dos seus fillos ou o duns peitos amputados… pero é que son momentos nos cales todo o que se inmiscúe o director a través da súa narrativa estropea a capacidade de molestar, de ser realmente perversos, converténdose nun quero e non podo provocar. Ben é certo que houbo unha serie de persoas que marcharon no medio da proxección -contei arredor dunhas 20 persoas-, mais non sei, pareceume que era máis polo aburrido que polo provocador, ao saír moitas desas persoas en momentos máis aleatorios e non soamente neses puntos de conflicto. Ou simplemente, pode que fosen desas que, como comentaba no comezo, ían coa intención de ir a escandalizarse.

Cineuropa-A Casa de Jack (The House That Jack Built, Von Trier)-Asasinato
Cineuropa-A Casa de Jack (The House That Jack Built, Von Trier)-Camioneta

Ollo, que conste que tampouco é que a película sexa infumable e os seus 155 minutos pasan bastante rápido. Hai unha boa cantidade de chistes e de humor negro que fan que polo menos nos poidamos divertir a pouco que nos importe traspasar os límites do bó gusto, así coma asasinatos que case se aplaudirían, como é o da personaxe de Uma Thurman no comezo da cinta. Hai, ademáis, unha boa cantidade de insertos de obras de arte tanto pictoricas coma musicais -chegando incluso a reproducir con Matt Dillon e Bruno Ganz a barca de Dante de Eugène Delacroix- que entran e danlle ao conxunto un aire moi coherente coa pretensión da personaxe, ademáis dunha obvia calidade só por elo. Incluso recoñezo que a casa á que se refire o título inicial si que é probablemente o máis orixinal e perverso, esa idea que xurde en bruto e funciona como tal. Unha mágoa porque se sitúa xusto no final pero o epílogo que xorde tras el estropéao nun final innecesariamente alongado. Por certo, un final no cal, tendo en conta o tipo de narrativa máis agobiante que establece a cinta, eu comezaba a divagar mentalmente no que podería molar unha adaptación do Inferno de Dante feito por von Trier en colaboración con Gaspar Noé. Deixo aí a idea, por se alguén nunha produtora quere comprarma.

Cineuropa-A Casa de Jack (The House That Jack Built, Von Trier)-Barca de Dante

Ao final, o que queda na boca é o regusto dunha película que coma pasa tanto no cinema do cocreador do Dogma 95 vai a medio camiño entre a narración e o ensaio sobre si mesma, que funciona pero non acaba de ser redonda, que quere provocar e, en pleno 2018, queda lonxe tanto a nivel de gore como de perversión de miles e miles de cintas que todas temos máis que vistas. Unha obra que parece intentar ser subversiva dende a visión burguesa e acomodada… e así non se pode ser subversivo, senón simplemente sinalar a subversión. Un chisco como o que pasaba nos Simpson cando Homer se voltaba un hippie e ía por aí pretendendo escandalizar.

Luis E. Froiz

Luis E. Froiz

Cineasta, músico, programador, ás veces escritor... sempre me dixeron que quen moito abarca pouco apreta. Pero esquencíanse da diversión de adicarme a todo o que me apaixoa.

Outros artigos

Redes sociais:
TwitterFacebookYouTube

Categoría: Cinema, Cinema de terror, ThrillerPor Luis E. Froiz14 Novembro, 2018
Compartilla!
Share with FacebookShare with Twitter

Navegación entre entradas

AnteriorEntrada anterior:A RFG musicando O Gabinete do Dr. Caligari (Das Cabinet des Dr. Caligari, Robert Wiene, 1920): Concerto especial de CineuropaSeguinteEntrada seguinte:Utoya, 22 de Xullo (Utøya 22. Juli, Erik Poppe, 2018): Un falso plano secuencia para un suceso demasiado real

Quizáis che interese

US-Jordan Peele-Ancho
Nós (Us, Jordan Peele, 2019): Mirada especular á dimensión descoñecida
31 Marzo, 2019
Trinta Lumes-Ancho
Trinta Lumes (Diana Toucedo, 2017): O marabilloso entre a vida e a morte no Courel
12 Marzo, 2019
8Mulleres da subcultura galega a ter en conta
7 Marzo, 2019
Roma Alfonso Cuarón Ancho
Roma (Alfonso Cuarón, 2018): a pausa técnica como narración da lembranza
25 Febreiro, 2019
Ossorio-Mortos sen Ollos-Ancho
A tetraloxía dos Mortos sen Ollos de Amando de Ossorio. A medio camiño entre o zombie, o gótico e a Santa Compaña
4 Febreiro, 2019
Lanthimos - A Favorita - Ancho
A Favorita (The Favourite, Yorgos Lanthimos, 2018): Lanthimos íspese de si mesmo e ponse roupa de época
31 Xaneiro, 2019

Deixa unha resposta Cancelar a resposta

A túa dirección de correo electrónico non será publicada. Os campos obrigatorios están marcados *

limpar formularioComentarios da entrada

*/
Etiquetas
1990 2011 2014 2015 2016 2017 2018 Alemaña Animación Anime análise Arxentina Cinema cinema galego Cineuropa Cineuropa 2017 Cineuropa 2018 Comparativa Compostela Crítica EUA Feminismo Festival Francia Galicia Galiza Gore H.P. Lovecraft Humor Italia Lista Netflix Nintendo Pixel art PS4 Retrogaming Rusia Steam Subcultura Surrealismo Terror Vigo Xapón Xbox Youtube
Arquivo
  • ►2019
    • ►Marzo
      • Nós (Us, Jordan Peele, 2019): Mirada especular á dimensión descoñecida
      • Saucer-Like: Un videoxogo vigués dende o profundo do bosque
      • Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas, o Zelda de marca branca
      • Trinta Lumes (Diana Toucedo, 2017): O marabilloso entre a vida e a morte no Courel
      • 8Mulleres da subcultura galega a ter en conta
    • ►Febreiro
      • Roma (Alfonso Cuarón, 2018): a pausa técnica como narración da lembranza
      • Four Last Things: Cando as aventuras gráficas miran ao renacentismo
      • Do Not Feed The Monkeys, ou si?
      • Xogos en parella: Un San Valentín de vicio
      • Día Darwin 2019: Como se representa a evolución nos videoxogos?
      • Sonic Boom: Shattered Crystal, um jogo felizmente medíocre
      • A tetraloxía dos Mortos sen Ollos de Amando de Ossorio. A medio camiño entre o zombie, o gótico e a Santa Compaña
    • ►Xaneiro
      • A Favorita (The Favourite, Yorgos Lanthimos, 2018): Lanthimos íspese de si mesmo e ponse roupa de época
      • Zwift, xogando dende a bicicleta
      • The Preposterous Awesomeness of Everything: O absurda e molona que é a existencia... en forma de aventura gráfica
      • O Que Esconde Silver Lake (David Robert Mitchell, 2018): No canto de agochar, amosa moita subcultura
      • Brutal Blues: BB. Grind, jazz e dous noruegueses amantes do ruído
  • ►2018
    • ►Decembro
      • Ghost Dance: Dentro da mente de David Lynch a través dun videoxogo
      • Papers, Please: A sorprendente diversión de ser un axente de fronteiras
      • Suspiria (Luca Guadagnino, 2018): Dioivo de sangue para a primeira nai
      • Kidding: A serie que nos fai pensar na felicidade da traxedia
      • Crónicas de Cineuropa: Terceira semana
    • ►Novembro
      • Silvio e os Outros (Loro, Paolo Sorrentino, 2018): Silvio, Toni e Paolo
      • Kursk: Angustia submarina (e premio a Morris)
      • Oiktos (Babis Makridis, 2018): Comezamos a falar dunha vez da Onda Rara Grega?
      • O nazi era o seu cavalo: 'Waldheims Walzer' (Ruth Beckermann, 2018)
      • Fútbol Infinito (Fotbal Infinit, Corneliu Porumboiu, 2018): Deconstruíndo o fútbol e a un señor cunha idea moi fixa
      • Coincoin Contra Os Extraterrestres (Coincoin et les z'Inhumains, Bruno Dumont, 2018): Calais, aliens e posthumor
      • Hamada (Eloy Domínguez Serén, 2018): A consecuente importancia do Sáhara
      • Crónicas de Cineuropa: Segunda semana
      • Os Informes sobre Sarah e Saleem (The Reports on Sarah and Saleem, Muayad Alayan, 2018): A Sorpresa de Cineuropa
      • Atardecer (Napszállta, László Nemes, 2018): Narrativa de calugas e Art Nouveau en Budapest
      • A Carga (Teret, Ognjen Glavonić, 2018): A carga é dramática, persoal e universal
      • Doubles Vies (Olivier Assayas, 2018): Dobre de luces do prototipo francés
      • Trote (Xacio Baño, 2018): Á présa, pero paseniño
      • Crónicas de Cineuropa: Primeira Semana
      • O Desafío do Sil (Domingo Díaz Docampo, 2018): Desafío para o río, mais non tanto para os que o construíron
      • Nazidanie (Aleksandr Sheyn, Boris Yukhananov, 2017): De Zidane, Materazzi e o pensamento máxico
      • High Life (Claire Denis, 2018): No espazo ninguén pode escoitar a túa pretenciosidade
      • O Estudo da obra de Hegel como antiterápia: SPK Komplex (Gerd Kroske, 2018)
      • A RFG musicando O Gabinete do Dr. Caligari (Das Cabinet des Dr. Caligari, Robert Wiene, 1920): Concerto especial de Cineuropa
      • A Casa De Jack (The House That Jack Built, Lars von Trier, 2018): Demasiada pretensión para tan pouco cimento
      • Utoya, 22 de Xullo (Utøya 22. Juli, Erik Poppe, 2018): Un falso plano secuencia para un suceso demasiado real
      • Marlina, Asasina en Catro Actos (Marlina Si Pembunuh Dalam Empat Babak, Mouly Surya, 2017): Violación, vinganza e sororidade
      • Verán (Leto, Kirill Serebrennikov, 2018): Rockeiros de Leningrado
      • Historia de Amor (Zgodovina Ljubezni, Sonja Prosenc, 2018): Máis amor que historia
      • Ao Deserto (Al Desierto, Ulises Rosell, 2017): Patagonia, novo escenario para a ozploitation
      • Entre Dúas Augas (Entre Dos Aguas, Isaki Lacuesta, 2018): Análise tendo vista A Lenda do Tempo
      • Entre Dúas Augas (Entre Dos Aguas, Isaki Lacuesta, 2018): Análise sen saber ren de A Lenda do Tempo
      • A Noite de 12 Anos (La Noche de 12 Años, Álvaro Brechner, 2018): Tres homes e unha realidade horrible
      • Edición 1 do Galician Freaky Film Festival: Os días nos que Dinoseto non foi o máis estrano de Vigo
    • ►Outubro
      • Pokemon Go, despois do boom inicial
      • Climax: Unha festa máis na vida e obra de Gaspar Noé
      • Mutantes: Cando o subterráneo tamén vén a nós
      • Busca a Vida: A serie de culto que cambiou (ou non) as sitcoms americanas
    • ►Setembro
      • WOS 2018: Vangarda, Electrónica, Ambient e Compostela (2/2)
      • WOS 2018: Vangarda, Electrónica, Ambient e Compostela (1/2)
    • ►Agosto
      • Gamescom 2018: Unha viaxe ao centro do mundo gaming
      • (Des)encanto: Matt Groening, fantasía e unha esperanza
      • R.U.R.: A orixe teatral da palabra robot... e do medo a que nos quiten o traballo
      • Sonic Boom: Fire & Ice, a síndrome da segunda parte
      • Kanekas IX: Metal en Cangas baixo a lúa de sangue
    • ►Xullo
      • Azure Striker Gunvolt, um Mega Man de alta voltagem
      • O díptico Resolution/The Endless (Justin Benson, Aaron Moorhead, 2012/2017): crack, sectas e o insondable.
      • A Vía Láctea (La Voie Lactée, 1969): Cando Buñuel fixo seu o Camiño de Santiago
    • ►Xuño
      • A Estación Violenta: madurez incomprendida
      • Shellac + Decibelles (Playa Club, Acrunha 06/06/2018)
    • ►Maio
      • Dhogs: Un home coello, cinema independente e reflexións sobre a violencia
      • The Binding of Isaac Afterbirth+ recibe o seu pack de contido final
    • ►Abril
      • The Stanley Parable, a reflexión feita videoxogo
      • South Park: The Fractured But Whole, o TRPG máis tolo nunca feito
      • O futuro que está por chegar: a humanidade segundo Cordwainer Smith
    • ►Marzo
      • Que a terra che sexa leve, Stephen Hawking. Recopilamos as súas grandes aparicións en series e filmes
      • Rural horror storis: cutre, enxebre e macarra.
      • Mulleres bravas do anime para o 8 de marzo
      • 8 músicas pro 8 de marzo
      • Saga: A normalización da igualdade
      • A Morte e a Vida de Marsha P. Johnson: Activismo transxénero a pé de rúa
    • ►Febreiro
      • O Son Goku adolescente ianki con problemas, o Son Goku saltarín taiwanés e o Son Goku engominado koreano: As adaptacións cinematográficas de Dragon Ball
      • A batalla por As bolas do Dragón en galego
      • Unha cruz vermella no chan: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia
      • A Campá do Inferno: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia
      • Lovers in a Dangerous Spacetime: navega polo espazo cos colegas
      • Galegos Ilustres da Subcultura: Antonio Casal, d'O Home que se Quixo Matar á Torre dos 7 Corcovados
      • Loving Vincent: Cando o cinema é unha verdade a 12 óleos por segundo.
    • ►Xaneiro
      • Kalte Sonne: Ekumen. O frío sol lucense que ilumina o post-metal
      • Ficciónate: cinema galego, comunidade e unha mesa de té
      • Doki Doki Literature Club!: O xogo é gratuito. O psicólogo non
      • Slayaway Camp: Cando Jason Voorhees xogou ao Minecraft. En forma de puzzle.
      • Malcolm: A oda xuvenil á disfuncionalidade familiar
      • Por que Mass Effect: Andromeda é un xogo excelente?
  • ►2017
    • ►Decembro
      • Corazóns mortos, a curta.
      • O cinema freak galego toma Vigo: Visitamos a Edición 0 do Galician Freaky Film Festival
      • Star Wars: As Derradeiras Jedi. Aliens cuquis, boas batallas e serie B de alto presuposto
      • Kyloki, unha webserie sobre Loki e Kylo Ren
      • Brigsby Bear: Escenarios de cartón, secuestros e un filme que sacar adiante
      • O Sacrificio do Cervo Sagrado: A maldición da familia burguesa
      • Jeanette: Xoana de Arco, metal e a maxia do feísmo cinematográfico
      • Decisións e partidas: do xadrez aos videoxogos
    • ►Novembro
      • Dagon: Cando Lovecraft chegou a Combarro e Paco Rabal cantou a Rianxeira
      • Crónicas de Cineuropa: Lucky
      • Crónicas de Cineuropa 2017, Película Sorpresa: Wind River
      • Crónicas de Cineuropa 2017: O Estranho Caso de Ezequiel
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Adiós Entusiasmo
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Carnívora
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Caballo de Viento
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Entre A Onda E A Rocha
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Out Of Love
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Meu Amigo Dahmer (a 6 mans)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Un Sol Interior
      • Crónicas de Cineuropa 2017: O Equilibrio dos Opostos
      • Crónicas de Cineuropa 2017: El Otro Hermano (Israel Adrián Caetano, 2017)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Vigo 1972
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Tesnota
      • “Querido H.P. Lovecraft”: empréstasme unha pouca fantasía?
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Jeune Femme (Montparnasse Bienvenue)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Thelma (Joachim Trier, 2017)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Somos Plaga
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Paraíso Roubado
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Los Cuerpos Dóciles
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Concerto da Real Filharmonía de Galicia
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Á Annan Veg
    • ►Outubro
      • The Living and the Dead: fantasmagoría para o día de Santos
      • Gaza Surf Club: a esperanza entre o mar e a guerra
      • 8 teorias sobre o que nos vai traer a segunda tempada de Stranger Things
      • Filmin, aluméame: "Fou d'amour", de predica-lo amor e perde-la cabeza
      • Life is Strange: un xogo sobre como manipular o tempo (para salvar á muller que amas)
      • O Videoxogo de Franz Kafka: Unha metamorfose fallida
      • O Xogo de Stranger Things: Promoción a base de retrogaming de calidade
    • ►Setembro
      • Bullshot. Demostrando que os shooters molan máis en galego.
      • Os 5 días de vangarda que vivín no WOS Inc 2017
    • ►Agosto
      • Okja: Churrasco a medio asar
      • Dream Daddy, ou como facer un Dating Sim lovecraftiano
      • South Park: O Pau da Verdade. Épica, combates por turnos e Chimpokomon
      • Ichi The Killer: do manga ao cinema a través do sadomasoquismo
      • Quén Anda Aí? A Cousa. O enigma de outro mundo que infectou todo tipo de subcultura popular
      • Pandemic Legacy ou como crear experiencias de xogo significativas
    • ►Xullo
      • A saga canónica de Kickboxer: De Kurt Sloan a un tipo que leu no periódico a morte do seu irmán
      • A Bird Story: Tiña un paxariño moi bonito...
      • George A. Romero, D.E.P.
      • Colosal: Empoderamento, alcoholismo e a destrucción de Seúl
      • Música marciana. 9 temas de outro planeta.
      • Maniac: Joe Spinell e William Lustig contra Elijah Wood e Franck Khalfoun
    • ►Xuño
      • Mother Russia Bleeds: A Agulla e o Martelo
      • Déixame Saír: Con T de terror, té e terapia
      • Celebramos o 33º aniversario do Tetris coas mellores versións da súa famosa melodía.
      • Broforce: Testosterona, macarrismo e píxeles
    • ►Maio
      • 1976: O mellor ano da historia do cinema
      • Beauty and The Beast (Bill Condon, 2017)
      • Salad Fingers: Flash, cousas oxidadas e terror surrealista
      • Fomos ao Galicia Metalhead Fest. E esto é o que vimos.
      • IV Mostra de Cinema Escuro, Maldito e de Culto de Exhumed Movies
    • ►Abril
      • Fahrenheit 451: Lumes por San Xurxo
      • 9 Temas de Música Lovecraftiana
      • Thimbleweed Park: Quén matou a Laura Palmer en Maniac Mansion?
      • Crú: Francia caníbal (fai un soleil de carallo)
    • ►Marzo
      • Stalaggh/Gulaggh: Horror sónico, misantropía e psiquiátricos
      • Criando Ratas: os quinquis xa non son o que eran
      • Loom: Pixel art antes do pixel art
Contáctanos
  • E-mail:
    info@mola.gal

Atópanos en:

FacebookTwitterInstagram
Axúdanos!
Mola!
Mola! A subcultura en galego.
Editado en Compostela polo Colectivo Mola dende 2017.
ISSN 2603-8781
  • Contacto
  • Política de privacidade
  • Cookies
Menu footer
Usamos cookies para mellorar a túa experiencia de uso. Entendemos que, se segues a navegar, aceptas o seu uso.Aceptar Ler máis