Saltar ao contido
Mola!Mola!
Mola!
O webzine de subcultura en galego
  • Novas
  • Cinema
    • Todo Cinema
    • Acción
    • Animación
    • Anime
    • Artes Marciais
    • Aventuras
    • Ciencia Ficción
    • Comedia
    • Drama
    • Experimental
    • Gore
    • Histórico
    • Kaiju Eiga
    • Musical
    • Quinqui
    • Terror
  • Series
    • Todo Series
    • Animación
    • Sitcom
    • Terror
    • Webserie
  • Cómic
    • Todo Cómic
    • Ciencia Ficción
    • Manga
    • Terror
  • Literatura
    • Todo Literatura
    • Novela
    • Ciencia Ficción
  • Música
    • Todo Música
    • Ambiental
    • Experimental
    • Clásica
    • Electrónica
    • Chiptunes
    • Noise
    • Psicodelia
    • Progresivo
    • Punk
    • Stoner
    • Heavy Metal
    • Thrash Metal
    • Black Metal
    • Death Metal
    • Zheul
  • Videoxogos
    • Todo Videoxogos
    • Aventura Gráfica
    • Beat’Em Up
    • Puzzle
    • Shooter lateral
    • Survival Horror
    • Visual Novel
  • Xogos
    • Mesa
  • Eventos e Concertos
    • Crónica
  • Colabora!
FacebookTwitterInstagram
 
  • Novas
  • Cinema
    • Todo Cinema
    • Acción
    • Animación
    • Anime
    • Artes Marciais
    • Aventuras
    • Ciencia Ficción
    • Comedia
    • Drama
    • Experimental
    • Gore
    • Histórico
    • Kaiju Eiga
    • Musical
    • Quinqui
    • Terror
  • Series
    • Todo Series
    • Animación
    • Sitcom
    • Terror
    • Webserie
  • Cómic
    • Todo Cómic
    • Ciencia Ficción
    • Manga
    • Terror
  • Literatura
    • Todo Literatura
    • Novela
    • Ciencia Ficción
  • Música
    • Todo Música
    • Ambiental
    • Experimental
    • Clásica
    • Electrónica
    • Chiptunes
    • Noise
    • Psicodelia
    • Progresivo
    • Punk
    • Stoner
    • Heavy Metal
    • Thrash Metal
    • Black Metal
    • Death Metal
    • Zheul
  • Videoxogos
    • Todo Videoxogos
    • Aventura Gráfica
    • Beat’Em Up
    • Puzzle
    • Shooter lateral
    • Survival Horror
    • Visual Novel
  • Xogos
    • Mesa
  • Eventos e Concertos
    • Crónica
  • Colabora!

A saga canónica de Kickboxer: De Kurt Sloan a un tipo que leu no periódico a morte do seu irmán

A saga canónica de Kickboxer ten moitísimas particularidades. De entrada, unha película inicial, cun Van Damme en estado de gracia comercial tras éxitos como Contacto Sanguento (Newt Arnold, 1988) ou o Cyborg de Albert Pyun (1989), onde participaría escribindo a historia que despois guionizarían Mark DiSalle e David Worth e ademáis coreografiaría as loitas. Unha obra na que se nota a súa man e que consigue, a través dunha historia de vinganza, entrenamento e victoria un arquetipo que funciona perfectamente dentro dos códigos xenéricos do cine de artes marciais. Sen embargo, todo esto varía na segunda entrega da saga. De entrada, xa se nos informa de que a personaxe de Van Damme, así como o seu irmán, foron asasinados en Tailandia. Pero que resulta que hai un terceiro irmán, tamén aficionado ao kickboxing, que ficou en Estados Unidos e que se verá agora envolto na mesma trama que se levou por diante aos seus irmáns. A calidade cae en picado, cun guión que non se sostén demasiado ben e que deixa totalmente de lado a épica do entrenamento para poder vencer a Tong Po. Ademáis, por moito que o intente e poña empeño, Sasha Mitchell non está nin cerca de Van Damme como artista marcial. E incluso a nivel interpretativo queda lonxe do belga. Esto lévanos a unha segunda, terceira e cuarta partes cun artista marcial mediocre que tampouco é que saiba actuar e cuns guións que soprendentemente non chegan á calidade da historia estereotípica da primeira parte. Este absurdo do cambio de protagonista chegaría a un novo nivel coa quinta e definitiva -polo pronto- entrega de Kickboxer. E é que se na segunda se inventaran un terceiro irmán, aquí o protagonista xa será simplemente un amigo de David Sloan (a personaxe de Sasha Mitchell) que se entera da morte deste e nin sequera vai ao funeral. Ou sexa, un coñecido máis ben, que polo feito de ser élite e boa xente xa se entristece pola morte de Sloan. Afortunadamente para a saga, está interpretado por Mark Dacascos, que ademáis colabora nas súas coreografías. Así que volvemos a ter a alguén que polo menos sabe pelexar de verdade, aínda que veña máis do mundo do kárate e o kung fu que do kickboxing.

kickboxer-1

Dito esto, empecemos pola primeira. Unha historia na cal Jean-Claude Van Damme interpreta a Kurt Sloane, irmán do campeón de kickboxing Eric Sloane (interpretado por Dennis Alexio), quen será invitado a combatir en Tailandia, onde o campión local Tong Po (Michel Qissi) o deixará paralítico tras unha loita non de todo limpa. Así que Van Damme decidirá entrenarse nos ximnasios locais para vingarse. Pero nos ximnasios locais Tong Po é unha lenda, e non van entrenar a un occidental para vencelo. Así que Sloane recurrirá a un profesor medio tolo que vive apartado do mundo, Xian (Dennis Chan), que lle axudará a conseguir o nivel suficiente para pelexar en condicións e dese xeito recuperar a honra frente á mafia da cal Tong Po non era máis que a cabeza visible no ring. Dirixida por Mark DiSalle -máis coñecido por ser actor de acción de reparto- e David Worth -director de foto de Contacto Sanguento, e que como director eu querría destacarlle a seminal violación e vinganza Poor Pretty Eddie (Masacre No Condado De Colo Vermello na versión estrenada en España) e tamén xa en tempos modernos a terceira entrega de Shark Attack, chamada Shark Attack 3: Megalodon (2002)-.

kickboxer-2

Na primeira das secuelas, xa un producto puramente exploitation (se é que a primeira non o era), a acción sitúase en América (San Francisco?). Esto é importante porque como se irá vendo nesta análise é a única das entregas que non inclúe algunha viaxe a algún lugar do globo. Arranca o filme con David Sloan (Sasha Mitchell), o irmán dos dous protagonistas da primeira entrega, que foron asasinados entremedias por Tong Po ao sentirse indigno. Unhas escenas de flashback, nas cales vemos a outro tipo distinto interpretando a Van Damme morto, por certo. Así, Xian vai a ensinar a David os fundamentos do kickboxing como fixera co seu irmán, tamén buscando vinganza pola morte da súa sobriña, para que así se poida enfrentar a Tong Po. Aquí xa temos a un Xian moito menos serio, con unha caracterización totalmente absurda, ensinando a ese amago de tipo duro/serio que é David Sloan. Que por certo, xa que o feito de vingarse non era suficiente para el, tamén será forzado a elo tras unha pelexa dun dos seus alumnos amañada pola mafia tailandesa, e ademáis a queima do seu ximnasio levándose por diante a un neno pequeno que entrenaba alí. Por se non nos quedaba claro que eran malos. E tamén para ir enchendo espacio antes da pelexa final, que xa sabemos dende o comezo que vai ocorrer e con qué final. O que non nos esperamos, é que Albert Pyun decida ser autor nese momento mostrando todo o combate cunha cámara lenta totalmente inútil que non aporta absolutamente nada. Por certo, destacar que no guión está David S. Goyer, quen anos máis tarde tamén escribiría as tres entregas de Batman dirixidas por Nolan, así como as de Blade.

E se a segunda das entregas xa tiraba pola borda case todo o conseguido na primeira, a terceira vai aínda máis lonxe. Aquí temos a David Sloane de novo protagonizando, e coa axuda dun Xian que xa só serve como alivio cómico, a excepción dun par de secuencias nas que demostra un pouco de coreografía marcial. A acción agora trasládase a Brasil, onde David vai para facer algo de cartos nun par de combates. Pero resulta que o campeón contra o que ten que loitar é un arxentino suxo que non dubida en rebentar aos seus rivais incluso nos combates de exhibición. Sloane faise amigo dun neno das favelas que lle intentaba roubar a súa cámara de fotos, pero resulta que a súa irmá é secuestrada por unha mafia que, casualmente, resulta ser a mesma que estaba a organizar os combates e que se dedica, entre outros menesteres, á trata de blancas. Así que Sloan e Xian tratarán de desarmar dita trama, xa que a xustiza non lles axuda. Para iso, aparte do kickboxing, xa non dudan en usar armas, e os asasinatos de rivais, que nas entregas anteriores eran soamente cousa dos malos, aquí xa non importan. Vese que a idade a Sloan foille pasando factura e converteuno nun cínico asasino. Ou que xa non interesaba en absoluto o manter as personaxes funcionando como ata o momento. Dirección de Rick King -máis coñecido por ter escrito a historia para Chámanlle Bodhi (Kathryn Bigelow, 1991) ou como director e guionista por unha película con Pelé chamada HotShot de 1987 (non confundir coa comedia de Jim Abrahams dos 90)-, e guión do actor televisivo de reparto Dennis A. Pratt, funciona como mal filme de acción de colegas dos 90, destacándose, se acaso, a secuencia na cal, para evitar que Sloan poida gañar no combate, o mafioso de turno decide que o mellor é levalo ata a extenuación. Así, no punto contrario ás míticas secuencias de entrenamento sufrido que son a quintaesencia do cine de artes marciais, veremos secuencia de Sloan levando a cabo tarefas extenuantes como cavar un buraco na terra ou nadar uns kilómetros. Nada que un triatleta medio non poida facer hoxe en día, pero que nos mostra o duro que é David. A eso, sumamos despois un pouco de maxia tailandesa mesturada con vudú brasileiro para recuperar os músculos de Sloan por medio de pócimas mentres dorme, e hala, xa tiramos por terra o pouco que quedaba da dignidade marcial realista do primeiro dos filmes.

kickboxer-3
kickboxer-4

Cuarta. Volve Albert Pyun á dirección e ao guión. E con el, tamén Tong Po, aínda que desta vez encarnado polo kickboxer belga Kamel Krifa (que estaría de reparto en multitude de películas de Van Damme e de feito é amigo personal seu dende a adolescencia) cheo de maquillaxe para semellar un chisco de parecido con Michel Qissi, aínda que realmente parecendo máis ben unha demostración dos perigos da cirurxía estética e o botox. Un Tong Po que, despois de sufrir toda esa perda de dignidade no pasado, decidíu irse a México a probar sorte como traficante de drogas. E agora, perseguido pola DEA, e con intencións de vinganza pola súa muller morta, mete a Sloan no cárcere e secuestra á súa muller. Así que Sloan acabará necesitando axudar aos federais para ir a México a combatir ao combate organizado por Tong Po e así rescatar á súa muller ao tempo que tumba a tan perigoso capo. O peor, con esta trama, é que a película fai que a saga remonte un chisco, porque polo menos aquí volvemos ter unha entrega na que as artes marciais teñen importancia, mostrándonos combates entre loitadores de diversos estilos e coreografías bastante espectaculares gracias á man de Burton Richardson, que xa traballara con Pyun na postapocalíptica Knights (1993). Conste que o filme, pese a todo, é lento, plagado de escenas de recheo e cun clímax demasiado obvio e aínda por riba sen chegar a ter ningún interese. Principalmente porque as personaxes, de tanto cambio que foron tendo, resultan xa totalmente planas e incluso contradictorias. Especialmente ese Tong Po que reza pola súa esposa morta, pero ten unha chea de mulleres secuestradas para aproveitarse delas e que, aínda por riba, mantén á muller de Sloan viva por algunha razón que non acabamos de entender, xa que tras 2 anos aínda non conseguíu que o obedecese.

kickboxer-5

Imos, por fin, coa quinta película. Unha película na cal a saga dos Sloan parece ter desaparecido coa morte de David (se cadra algún cuarto irmán aínda segue vivo ou algún deixou algún fillo, quen sabe). Unha morte da cal nos enteramos cando o protagonista, Matt Reeves (Mark Dacascos) lé sobre ela no periódico. Ata aquí, toda a relación coa saga. Matt é profesor de artes marciais, por suposto, e debido a un alumno vaise ver arrastrado a unha trama cunha federación sudafricana que pretende ter aos campeóns de todo o mundo, decidindo que é boa idea matalos se non se unen a eles. Así que Matt, tras ver a morte do seu amigo e sen poder convencer á policía de facer un mínimo de investigación, irá a Sudáfrica xunto ao tipo que a asociación contratara para matalo (pero que resulta ser un tipo con principios) e así poder cobrar vinganza e librar ao mundo de tan indesexable personaxe. Puntos a favor, ten uns cantos, en comparación ás anteriores entregas. O primeiro, que Mark Dacascos, se ben non é Van Damme, si que é moitísimo mellor que Sasha Mitchell á hora de pelexar. Así que polo menos xa temos unhas cantas escenas con coreografías bastante ben feitas. Ademáis, a trama, que está chea de vacíos, tampouco se toma moi en serio a si mesma (incluso se chega a poñer de manifesto que o de ir matando campións de kickboxing tras mandarlles invitación non é que sexa precisamente o mellor para pasar desapercibido). Agora ben, precisamente esa cantidade de tonterías do guión, esa desconexión absoluta coa saga e unha realización de Kristine Peterson bastante plana e consciente de que esto é un directo a vídeo, fai que a película soamente sexa desfrutable a medias. Por certo, destacar a figura dese maiordomo que ten Matt Reeves, que serve máis ben de pouco aparte de ter unha presenza que remite ao Alfred de Bruce Banner. Só que aquí, Matt non sae de noite disfrazado de animal para combatir o mal. Polo menos que se saiba.

Kickboxer é, por tanto, unha saga viaxeira, que nos mostra cómo o kickboxing está por todo o mundo, e sempre controlado por mafias moi perigosas, con loitadores sen escrúpulos e moitos perigos a soportar por parte dos kickboxers que só pretenden ir pola senda do guerreiro. Destaca, ademáis, cómo a saga non mira atrás, nin da pé a facelo, matando aos protagonistas anteriores (sempre en momentos e tramas que quedan entre os filmes, xa é mala sorte…) e sacándose da manga novas personaxes que seguirán máis ou menos co legado do anterior. E digo máis ou menos porque, ao final, se ben a primeira si é unha cinta de artes marcias pura, as restantes vanse indo máis cara o cine de acción con mafias a eliminar, especialmente a 3ª e a 4ª, que parecen guións rescatados e un pouco retocados para poñerlle a David Sloan no medio e así poder sacar uns pesos dos incautos ao poñerlle o nome de Kickboxer mentres o éxito de Van Damme seguía facendo efecto chamada. A fin de contas, a primeira entrega é de 1989 e a quinta de 1995, o que supón que casi ía saíndo unha entrega ao ano, nunha época na cal os videoclubs eran o territorio natural destas cintas e que unha película como Kickboxer aínda podía necesitar un ano largo para chegar a estar dispoñible en dito territorio. E a esto, habería que sumarlle o tempo para chegar a mercados secundarios como o español. Así que non sería estrano pensar que algunhas das entregas entraron, básicamente, ao mesmo tempo en moitas rexións, facendo aínda máis importante o efecto chamada da primeira entrega. Ah, e non esquezamos tamén que estas 5 entregas coinciden coa gran etapa dorada de Jean-Claude Van Damme. É dicir, podemos entender perfectamente que os poucos cartos que custaban as entregas fosen fácilmente recuperados por parte dos productores de Kings Road Entertainment.

Na actualidade, existe xa un remake no cal Van Damme está involucrado como mestre, tendo de protagonista a Alain Moussi, ademáis de Batista interpretando a Tong Po (porque todos sabemos que do Pressing Catch ao kickboxing, hai un paso), e tamén hai rumores de algún tipo de continuación con David Sloan. Non sabemos se obviando o contado na quinta, se inventándose unha volta dende a tumba ou incluso explicando o ocurrido cun soño de Tong Po. O tempo dirá en que queda, pero polo menos, o que foi a saga clásica e canónica de Kickboxer, polo pronto son estas 5 pelis.

Luis E. Froiz

Luis E. Froiz

Cineasta, músico, programador, ás veces escritor... sempre me dixeron que quen moito abarca pouco apreta. Pero esquencíanse da diversión de adicarme a todo o que me apaixoa.

Outros artigos

Redes sociais:
TwitterFacebookYouTube

Categoría: Acción, Artes Marciais, CinemaPor Luis E. Froiz27 Xullo, 2017
Compartilla!
Share with FacebookShare with Twitter

Navegación entre entradas

AnteriorEntrada anterior:Pandemic Legacy ou como crear experiencias de xogo significativasSeguinteEntrada seguinte:A Bird Story: Tiña un paxariño moi bonito…

Quizáis che interese

US-Jordan Peele-Ancho
Nós (Us, Jordan Peele, 2019): Mirada especular á dimensión descoñecida
31 Marzo, 2019
Trinta Lumes-Ancho
Trinta Lumes (Diana Toucedo, 2017): O marabilloso entre a vida e a morte no Courel
12 Marzo, 2019
8Mulleres da subcultura galega a ter en conta
7 Marzo, 2019
Roma Alfonso Cuarón Ancho
Roma (Alfonso Cuarón, 2018): a pausa técnica como narración da lembranza
25 Febreiro, 2019
Ossorio-Mortos sen Ollos-Ancho
A tetraloxía dos Mortos sen Ollos de Amando de Ossorio. A medio camiño entre o zombie, o gótico e a Santa Compaña
4 Febreiro, 2019
Lanthimos - A Favorita - Ancho
A Favorita (The Favourite, Yorgos Lanthimos, 2018): Lanthimos íspese de si mesmo e ponse roupa de época
31 Xaneiro, 2019

Deixa unha resposta Cancelar a resposta

A túa dirección de correo electrónico non será publicada. Os campos obrigatorios están marcados *

limpar formularioComentarios da entrada

*/
Etiquetas
1990 2011 2014 2015 2016 2017 2018 Alemaña Animación Anime análise Arxentina Cinema cinema galego Cineuropa Cineuropa 2017 Cineuropa 2018 Comparativa Compostela Crítica EUA Feminismo Festival Francia Galicia Galiza Gore H.P. Lovecraft Humor Italia Lista Netflix Nintendo Pixel art PS4 Retrogaming Rusia Steam Subcultura Surrealismo Terror Vigo Xapón Xbox Youtube
Arquivo
  • ►2019
    • ►Marzo
      • Nós (Us, Jordan Peele, 2019): Mirada especular á dimensión descoñecida
      • Saucer-Like: Un videoxogo vigués dende o profundo do bosque
      • Oceanhorn: Monster of Uncharted Seas, o Zelda de marca branca
      • Trinta Lumes (Diana Toucedo, 2017): O marabilloso entre a vida e a morte no Courel
      • 8Mulleres da subcultura galega a ter en conta
    • ►Febreiro
      • Roma (Alfonso Cuarón, 2018): a pausa técnica como narración da lembranza
      • Four Last Things: Cando as aventuras gráficas miran ao renacentismo
      • Do Not Feed The Monkeys, ou si?
      • Xogos en parella: Un San Valentín de vicio
      • Día Darwin 2019: Como se representa a evolución nos videoxogos?
      • Sonic Boom: Shattered Crystal, um jogo felizmente medíocre
      • A tetraloxía dos Mortos sen Ollos de Amando de Ossorio. A medio camiño entre o zombie, o gótico e a Santa Compaña
    • ►Xaneiro
      • A Favorita (The Favourite, Yorgos Lanthimos, 2018): Lanthimos íspese de si mesmo e ponse roupa de época
      • Zwift, xogando dende a bicicleta
      • The Preposterous Awesomeness of Everything: O absurda e molona que é a existencia... en forma de aventura gráfica
      • O Que Esconde Silver Lake (David Robert Mitchell, 2018): No canto de agochar, amosa moita subcultura
      • Brutal Blues: BB. Grind, jazz e dous noruegueses amantes do ruído
  • ►2018
    • ►Decembro
      • Ghost Dance: Dentro da mente de David Lynch a través dun videoxogo
      • Papers, Please: A sorprendente diversión de ser un axente de fronteiras
      • Suspiria (Luca Guadagnino, 2018): Dioivo de sangue para a primeira nai
      • Kidding: A serie que nos fai pensar na felicidade da traxedia
      • Crónicas de Cineuropa: Terceira semana
    • ►Novembro
      • Silvio e os Outros (Loro, Paolo Sorrentino, 2018): Silvio, Toni e Paolo
      • Kursk: Angustia submarina (e premio a Morris)
      • Oiktos (Babis Makridis, 2018): Comezamos a falar dunha vez da Onda Rara Grega?
      • O nazi era o seu cavalo: 'Waldheims Walzer' (Ruth Beckermann, 2018)
      • Fútbol Infinito (Fotbal Infinit, Corneliu Porumboiu, 2018): Deconstruíndo o fútbol e a un señor cunha idea moi fixa
      • Coincoin Contra Os Extraterrestres (Coincoin et les z'Inhumains, Bruno Dumont, 2018): Calais, aliens e posthumor
      • Hamada (Eloy Domínguez Serén, 2018): A consecuente importancia do Sáhara
      • Crónicas de Cineuropa: Segunda semana
      • Os Informes sobre Sarah e Saleem (The Reports on Sarah and Saleem, Muayad Alayan, 2018): A Sorpresa de Cineuropa
      • Atardecer (Napszállta, László Nemes, 2018): Narrativa de calugas e Art Nouveau en Budapest
      • A Carga (Teret, Ognjen Glavonić, 2018): A carga é dramática, persoal e universal
      • Doubles Vies (Olivier Assayas, 2018): Dobre de luces do prototipo francés
      • Trote (Xacio Baño, 2018): Á présa, pero paseniño
      • Crónicas de Cineuropa: Primeira Semana
      • O Desafío do Sil (Domingo Díaz Docampo, 2018): Desafío para o río, mais non tanto para os que o construíron
      • Nazidanie (Aleksandr Sheyn, Boris Yukhananov, 2017): De Zidane, Materazzi e o pensamento máxico
      • High Life (Claire Denis, 2018): No espazo ninguén pode escoitar a túa pretenciosidade
      • O Estudo da obra de Hegel como antiterápia: SPK Komplex (Gerd Kroske, 2018)
      • A RFG musicando O Gabinete do Dr. Caligari (Das Cabinet des Dr. Caligari, Robert Wiene, 1920): Concerto especial de Cineuropa
      • A Casa De Jack (The House That Jack Built, Lars von Trier, 2018): Demasiada pretensión para tan pouco cimento
      • Utoya, 22 de Xullo (Utøya 22. Juli, Erik Poppe, 2018): Un falso plano secuencia para un suceso demasiado real
      • Marlina, Asasina en Catro Actos (Marlina Si Pembunuh Dalam Empat Babak, Mouly Surya, 2017): Violación, vinganza e sororidade
      • Verán (Leto, Kirill Serebrennikov, 2018): Rockeiros de Leningrado
      • Historia de Amor (Zgodovina Ljubezni, Sonja Prosenc, 2018): Máis amor que historia
      • Ao Deserto (Al Desierto, Ulises Rosell, 2017): Patagonia, novo escenario para a ozploitation
      • Entre Dúas Augas (Entre Dos Aguas, Isaki Lacuesta, 2018): Análise tendo vista A Lenda do Tempo
      • Entre Dúas Augas (Entre Dos Aguas, Isaki Lacuesta, 2018): Análise sen saber ren de A Lenda do Tempo
      • A Noite de 12 Anos (La Noche de 12 Años, Álvaro Brechner, 2018): Tres homes e unha realidade horrible
      • Edición 1 do Galician Freaky Film Festival: Os días nos que Dinoseto non foi o máis estrano de Vigo
    • ►Outubro
      • Pokemon Go, despois do boom inicial
      • Climax: Unha festa máis na vida e obra de Gaspar Noé
      • Mutantes: Cando o subterráneo tamén vén a nós
      • Busca a Vida: A serie de culto que cambiou (ou non) as sitcoms americanas
    • ►Setembro
      • WOS 2018: Vangarda, Electrónica, Ambient e Compostela (2/2)
      • WOS 2018: Vangarda, Electrónica, Ambient e Compostela (1/2)
    • ►Agosto
      • Gamescom 2018: Unha viaxe ao centro do mundo gaming
      • (Des)encanto: Matt Groening, fantasía e unha esperanza
      • R.U.R.: A orixe teatral da palabra robot... e do medo a que nos quiten o traballo
      • Sonic Boom: Fire & Ice, a síndrome da segunda parte
      • Kanekas IX: Metal en Cangas baixo a lúa de sangue
    • ►Xullo
      • Azure Striker Gunvolt, um Mega Man de alta voltagem
      • O díptico Resolution/The Endless (Justin Benson, Aaron Moorhead, 2012/2017): crack, sectas e o insondable.
      • A Vía Láctea (La Voie Lactée, 1969): Cando Buñuel fixo seu o Camiño de Santiago
    • ►Xuño
      • A Estación Violenta: madurez incomprendida
      • Shellac + Decibelles (Playa Club, Acrunha 06/06/2018)
    • ►Maio
      • Dhogs: Un home coello, cinema independente e reflexións sobre a violencia
      • The Binding of Isaac Afterbirth+ recibe o seu pack de contido final
    • ►Abril
      • The Stanley Parable, a reflexión feita videoxogo
      • South Park: The Fractured But Whole, o TRPG máis tolo nunca feito
      • O futuro que está por chegar: a humanidade segundo Cordwainer Smith
    • ►Marzo
      • Que a terra che sexa leve, Stephen Hawking. Recopilamos as súas grandes aparicións en series e filmes
      • Rural horror storis: cutre, enxebre e macarra.
      • Mulleres bravas do anime para o 8 de marzo
      • 8 músicas pro 8 de marzo
      • Saga: A normalización da igualdade
      • A Morte e a Vida de Marsha P. Johnson: Activismo transxénero a pé de rúa
    • ►Febreiro
      • O Son Goku adolescente ianki con problemas, o Son Goku saltarín taiwanés e o Son Goku engominado koreano: As adaptacións cinematográficas de Dragon Ball
      • A batalla por As bolas do Dragón en galego
      • Unha cruz vermella no chan: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia
      • A Campá do Inferno: Cabodano da morte de Claudio Guerín en Noia
      • Lovers in a Dangerous Spacetime: navega polo espazo cos colegas
      • Galegos Ilustres da Subcultura: Antonio Casal, d'O Home que se Quixo Matar á Torre dos 7 Corcovados
      • Loving Vincent: Cando o cinema é unha verdade a 12 óleos por segundo.
    • ►Xaneiro
      • Kalte Sonne: Ekumen. O frío sol lucense que ilumina o post-metal
      • Ficciónate: cinema galego, comunidade e unha mesa de té
      • Doki Doki Literature Club!: O xogo é gratuito. O psicólogo non
      • Slayaway Camp: Cando Jason Voorhees xogou ao Minecraft. En forma de puzzle.
      • Malcolm: A oda xuvenil á disfuncionalidade familiar
      • Por que Mass Effect: Andromeda é un xogo excelente?
  • ►2017
    • ►Decembro
      • Corazóns mortos, a curta.
      • O cinema freak galego toma Vigo: Visitamos a Edición 0 do Galician Freaky Film Festival
      • Star Wars: As Derradeiras Jedi. Aliens cuquis, boas batallas e serie B de alto presuposto
      • Kyloki, unha webserie sobre Loki e Kylo Ren
      • Brigsby Bear: Escenarios de cartón, secuestros e un filme que sacar adiante
      • O Sacrificio do Cervo Sagrado: A maldición da familia burguesa
      • Jeanette: Xoana de Arco, metal e a maxia do feísmo cinematográfico
      • Decisións e partidas: do xadrez aos videoxogos
    • ►Novembro
      • Dagon: Cando Lovecraft chegou a Combarro e Paco Rabal cantou a Rianxeira
      • Crónicas de Cineuropa: Lucky
      • Crónicas de Cineuropa 2017, Película Sorpresa: Wind River
      • Crónicas de Cineuropa 2017: O Estranho Caso de Ezequiel
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Adiós Entusiasmo
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Carnívora
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Caballo de Viento
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Entre A Onda E A Rocha
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Out Of Love
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Meu Amigo Dahmer (a 6 mans)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Un Sol Interior
      • Crónicas de Cineuropa 2017: O Equilibrio dos Opostos
      • Crónicas de Cineuropa 2017: El Otro Hermano (Israel Adrián Caetano, 2017)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Vigo 1972
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Tesnota
      • “Querido H.P. Lovecraft”: empréstasme unha pouca fantasía?
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Jeune Femme (Montparnasse Bienvenue)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Thelma (Joachim Trier, 2017)
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Somos Plaga
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Paraíso Roubado
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Los Cuerpos Dóciles
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Concerto da Real Filharmonía de Galicia
      • Crónicas de Cineuropa 2017: Á Annan Veg
    • ►Outubro
      • The Living and the Dead: fantasmagoría para o día de Santos
      • Gaza Surf Club: a esperanza entre o mar e a guerra
      • 8 teorias sobre o que nos vai traer a segunda tempada de Stranger Things
      • Filmin, aluméame: "Fou d'amour", de predica-lo amor e perde-la cabeza
      • Life is Strange: un xogo sobre como manipular o tempo (para salvar á muller que amas)
      • O Videoxogo de Franz Kafka: Unha metamorfose fallida
      • O Xogo de Stranger Things: Promoción a base de retrogaming de calidade
    • ►Setembro
      • Bullshot. Demostrando que os shooters molan máis en galego.
      • Os 5 días de vangarda que vivín no WOS Inc 2017
    • ►Agosto
      • Okja: Churrasco a medio asar
      • Dream Daddy, ou como facer un Dating Sim lovecraftiano
      • South Park: O Pau da Verdade. Épica, combates por turnos e Chimpokomon
      • Ichi The Killer: do manga ao cinema a través do sadomasoquismo
      • Quén Anda Aí? A Cousa. O enigma de outro mundo que infectou todo tipo de subcultura popular
      • Pandemic Legacy ou como crear experiencias de xogo significativas
    • ►Xullo
      • A saga canónica de Kickboxer: De Kurt Sloan a un tipo que leu no periódico a morte do seu irmán
      • A Bird Story: Tiña un paxariño moi bonito...
      • George A. Romero, D.E.P.
      • Colosal: Empoderamento, alcoholismo e a destrucción de Seúl
      • Música marciana. 9 temas de outro planeta.
      • Maniac: Joe Spinell e William Lustig contra Elijah Wood e Franck Khalfoun
    • ►Xuño
      • Mother Russia Bleeds: A Agulla e o Martelo
      • Déixame Saír: Con T de terror, té e terapia
      • Celebramos o 33º aniversario do Tetris coas mellores versións da súa famosa melodía.
      • Broforce: Testosterona, macarrismo e píxeles
    • ►Maio
      • 1976: O mellor ano da historia do cinema
      • Beauty and The Beast (Bill Condon, 2017)
      • Salad Fingers: Flash, cousas oxidadas e terror surrealista
      • Fomos ao Galicia Metalhead Fest. E esto é o que vimos.
      • IV Mostra de Cinema Escuro, Maldito e de Culto de Exhumed Movies
    • ►Abril
      • Fahrenheit 451: Lumes por San Xurxo
      • 9 Temas de Música Lovecraftiana
      • Thimbleweed Park: Quén matou a Laura Palmer en Maniac Mansion?
      • Crú: Francia caníbal (fai un soleil de carallo)
    • ►Marzo
      • Stalaggh/Gulaggh: Horror sónico, misantropía e psiquiátricos
      • Criando Ratas: os quinquis xa non son o que eran
      • Loom: Pixel art antes do pixel art
Contáctanos
  • E-mail:
    info@mola.gal

Atópanos en:

FacebookTwitterInstagram
Axúdanos!
Mola!
Mola! A subcultura en galego.
Editado en Compostela polo Colectivo Mola dende 2017.
ISSN 2603-8781
  • Contacto
  • Política de privacidade
  • Cookies
Menu footer
Usamos cookies para mellorar a túa experiencia de uso. Entendemos que, se segues a navegar, aceptas o seu uso.Aceptar Ler máis