Sonic Boom: Shattered Crystal, um jogo felizmente medíocre
O Sonic Boom: Shattered Crystal é felizmente medíocre, porque o esperável era que fosse umha bosta do tamanho de Pena Trevinca. Mas é medíocre!
Papers, Please: A sorprendente diversión de ser un axente de fronteiras
Papers, Please ponnos na pel dun inspector de aduanas na ficticia nación de Arstotzka para decidir quen entra no país… e é sorprendentemente adictivo
Suspiria (Luca Guadagnino, 2018): Dioivo de sangue para a primeira nai
A nova versión de Suspiria feita por Guadagnino pouco ten que ver coa orixinal de Argento, máis alá da trama. Funcionaría máis se non se denominase remake.
Sonic Boom: Fire & Ice, a síndrome da segunda parte
Sonic Boom: Fire & Ice melhora praticamente em todos o Shattered Crystal… jogabilidade boa, mais bosses e mais variedade nas fases… daquela, que falha?
Decisións e partidas: do xadrez aos videoxogos
“The Banner Saga”e “Enterre-moi, mon amour” son dous títulos moi distintos entre si, pero cun punto en común: colocan a quen xoga nunha posición de responsabilidade palpable, ofrecendo unha experiencia por momentos tan incómoda como ilustradora. Cualificativos propios da arte que, en cada vez máis casos, son gañados a pulso por formatos interactivos. Examinamos ambas obras, ligándoas amais co principal xogo que ten por celme o binomio decisión-consecuencia.
Beauty and The Beast (Bill Condon, 2017)
Quando a minha namorada me convenceu a comprar os bilhetes para Beauty and the Beast (Bill Condon, 2017) partia com esse preconceito -nom gosto dos musicais nem dos filmes da fatoria Disney- e nom esperava atopar nela tal conteúdo, pero esse acabou sendo o caso. O filme conta com um notável elenco de actores (Entre os secundários, Ian McKellen, Emma Thompson ou Ewan MacGregor, ainda que durante quase toda a película só esteam presentes a suas vozes) por cima dos quais destaca Emma Watson.